Vrienden die niet meer herkent worden door onze lieve vriend, we zijn op bezoek en nemen afscheid een snelle kus en nog een laatste aanraking de simpele roos die de liefde voor hem symboliseert houdt hij stevig in zijn handen geklemd zijn levenloze blik op het venster gericht waar de nacht geduldig wacht op de schimmen zonder naam die richting horizon verdwijnen
onze vriend blijft achter voor ons ... in de kamer des doods waar schimmige zombies met lege ogen ervaren hoe zij min of meer worden ingekapseld door een onzichtbare cocon waarin geen enkele ruimte meer is voor beweging en beleving wachten op het uur zich te mogen ontpoppen en hun ziel de lang begeerde vrijheid terugkrijgt
het moment waarop hij zijn vleugels mag uitslaan en mee mag vliegen met de engelen een nieuw universum tegemoet .
Niemand kan dit pijnlijke proces van deze intense aftakeling meer stoppen onze vriend krijgt het niet cadeau ,hij heeft er zeker voor gevochten .
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten