Een vreemde droefheid overvalt me dit seizoen als ik loop over het bronskleurig tapijt van dode bladeren en kijk naar de verte , de lage najaar zon die over de vijver schijnt waarin twee zwanen drijven met hun spiegelbeeld omlaag mijn blik dwaalt langzaam af naar haar geliefde bomen waarvan de wonden weer bijna zichtbaar worden en het braille van de stam lijkt ingelegd , de weinige kastanjes rondom hem lijken op onweerstaanbare pralines, de vruchten zijn al weer verkocht ,in ieder afscheid zie ik een beeld des doods ,hoewel een afscheid doodt een liefde niet ,
de lentemorgen ,de namiddagen in de herfst , de winteravonden en de zomernachten ik hou ervan ,allen kan je hier in Nederland hebben op een dag ,toch op deze dag verlang ik naar de warmte en
kijk naar alles alsof ik het voor het eerst zie ,en voor de laatste keer,
ik weet ze hebben een functie in de cyclus van ons bestaan het zijn geen toevalligheden ,dat maakt het leven niet zinloos ,dat heeft een innerlijke kracht ,het geluk van het leven hangt af van de kwaliteit van mijn gedachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten