LENTE

.

.

Over mijn schouder kijk ik achterom,naar de verste verten...
dwaal met mijn gedachten terug langs de route van herinneringen
niets blijkt nog intact  de  Lente die zo mooi begon,
lente's  waarin we ooit verdwaalde ,waar  we de  restanten van vertrouwen.. verloren lieten gaan.
Na  een lente raakt de boom zijn bloesem kwijt
De  vriendschap was een bondgenoot een   korte tijd
 voor de liefde een gevaar,
Vriendschap die ogen probeerden  te geven aan de afstand, een stem aan de stilte.. zijn nu  slechts een illusie.
Ik heb je laten waden door rivieren ,slechts een meter diep waar  we ons uitputten  in duizend excuses ...we zijn  er in verdronken ,
ik hoor alleen nog stilte om mij heen geen stem kan het meer wakker schreeuwen.